The Ploughman
To the smith go I now,
I’ve a treasure, my plough,
He shall sharpen the share
In the fire’s mighty glare
Loud the hammer shall call
And the rust-flakes shall fall,
Treasured plough, not a jest,
Heard and tempered and best.
On the land’s empty spread,
On fields worked until dead,
I shall level it plain,
Plough the field up again,
And set free, redolent,
New-turned earth’s vital scent.
There, where fear dwelt of old,
Where the loud cannon rolled,
There were Sodomish death
Burned to ash with fire-breath,
Where the dew would smoke then
With the blood of slain men,
Where earth shuddering groaned,
There my work shall go on.
Go for naught, days of old!
My strength grown hundred-fold,
In my heart a fire lies,
And sparks flash in my eyes,
I shall toss back my brow,
With my arm shall smite now,
Dawn to dawn, singing, pace
Throughout limitless space.
Z. Biadula 1922
Араты
Панясу кавалю
Скарб я - сошку сваю.
Ён ачысціць нарог
На вялікіх агнёх.
Молат гучна грымне -
Ржа-луска адпадзе.
Скарб-саха, не на жарт,
Будзе мець моцны гарт.
На шнурах-пустарах,
На здзчэлых палях
Буду глебу раўняць,
Буду поле араць.
Шыр запахне раллёй,
Жыватворчай зямлёй.
Там, дзе страхі былі,
Дзе граматы раўлі,
Там, дзе смерці садом
Папяліўся агнём,
Дзе дыміла расой,
Чалавечай крывёй,
Пад стагнаннем зямля, -
Пайдзе праца мая.
Што прайшло, то - нішто,
Я ўзмацнею ў раз сто.
Загарыцца ў грудзях,
Заіскрыцца ў вачах.
Устрахну галавой,
Узмахну я рукой,
Зяпяю з зор да зор
На бязмежны парастор.
З.Бядуля 1922