To People

I love the vault of stars above,
The earth so broad, so long,
The flat field, the humped hills I love,
The forest and its song.
And I love life, and folk, indeed,
The forms their souls imply,
I love to braid from hopes a wreath,
But I’m no poet. Why?
Some days my work keeps on the boil,
I slave away my time,
Until my shoulders creak with toil…
Your heart will hear the chime,
You catch at one sound, you catch twain,
And more and more they throng,
Until they merge in one great train,
Ringing the whole day long.
The day is burned out. Home I go,
Off to bed. But at night
The lines of ringing notes still flow.
Sleep departs. Then I write.
Before my eyes in a great pack
The images swarm free.
And someone stands behind my back,
It seems, so close to me.
A pair of arms my neck entwine,
The silk of a girl’s braids,
The heart beats stronger, and the chime
In the soul does not fade…

I look: the room is empty quite…
Time, like a snake, slid by,
Beyond the window fades the night…
But I’m no poet… Why?

Because time eats my impetus,
Freedom comes rare and hard.
Poets like this abound with us,
The nation is a bard.
Here I have simply penned a mere
Fistful of my sad strains;
Sadness of my soul for my dear
Country sang their refrains.
And I’ll say yet for what I long:
To hear a girl’s voice chime
In at least one of my poor songs,
At least a single time.

A.Harun
Людзям

Люблю і я скляпенне зор,
Люблю зямлі прасцяг,
І роўны луг, і звяг.
Люблю жыццё, а ў ім людзей
І кшталты іхных душ;
Люблю вянкі плясці з надзей, -
А не паэт. - Чаму-ж?
Часамі праца ўдзень кіпіць, -
Цярплю і я прыгон, -
Аж косць аб косць з пляча рыпіць...
Пачуеш сэрцам звон, -
Ухопіш зык, за ім другі,
За тымі больш ідуць,
Зліюцца ў сцяг даўгі-даўгі
І цэлы дзень гудуць.
Загасне дзень, іду дамоў,
Кладуся спаць, і ў ноч
Цякуць радкі звінючых слоў,
І сон адходзіць проч.
Тады пішу. Перад вачамі
Снуецца ханяў рой,
І хтось стаіць паза плячамі,
Здаецца, блізкі свой.
Абыйме шыю пара рук
І кос дзявочых шоўк,
Змацніцца ў сэрцы мерны стук,
А звон ў душы ня змоўк...

Зірну: пакой пусты, няма...
А час слізнуў, як вуж.
І за вакном радзее цьма...
А не паэт... - Чаму-ж?

Бо мой прыгон глытае час,
Мне воля - рэдкі дар.
Такіх паэтаў шмат у нас,
Дзе сам народ - пясняр.
Сваіх тут жменьку я спісаў
Маркотных песняў-дум;
Маёй душы іх сам спяваў
Па краі родным сум.
Скажу яшчэ, чаго-б хацеў:
З дзявочых вусн пачуць
Хаця-б адзін мой бедны спеў,
Хаця-б калі-нябудзь!

А.Гарун